Bijna is het zover. Vanaf 13 december a.s. zijn restaurants en andere eetgelegenheden verplicht om op de menukaart de diverse allergenen te vermelden. Hoewel dit al zeker een jaar of drie bekend is, lijkt het nu wel of heel horeca Nederland in een kleine paniek is geschoten. De koks roepen het hardst dat er tegenwoordig zoveel mensen met een allergie of intolerantie bij ze komen eten, dat het wel lijkt alsof zij voor patiënten koken. Ik ben niet snel boos of geïrriteerd, maar door dit soort uitspraken gaat er bij mij iets borrelen. Natuurlijk vallen er onder deze doelgroep charlatans (is dat niet bij alles?) maar om nu iedereen zo over één kam te scheren vind ik onnodig; dat gaat mij echt te ver.

 

Ook de sociale media doen een duit in het zakje. Diverse eigenaren van restaurants en eetcafé's wisselen hierover reacties uit. De boze reacties zijn niet van de lucht. Wij, als intoleranten, worden namelijk veelal afgeschilderd als aanstellers en moeilijke mensen. Zo was er een eigenaar van een eetcafé die in niet te mistane bewoordingen aangaf dat: "Ik maar één (!) menukaart aanschaf waar de allergenen op staan. Dan moeten zij maar op elkaar wachten. Zíj willen toch uit eten!" of: "Ik hang wel een bord op met de allergenen. Dat is duidelijk genoeg toch?". Deze reactie was de druppel voor mij: "Zij kunnen beter gewoon thuis eten, dan weten ze tenminste wat er in zit!". Best lastig als je voor je werk vaak moet lunchen met relaties of met de familie een verjaardag wilt vieren.

 

 

Als je dan toch je verjaardag thuis viert, kun je bijvoorbeeld deze heerlijke lactosevrije chocolade-hazelnoottaart maken.

 

Ik begrijp het gewoon echt niet. Als eigenaar of kok lijkt het mij toch de bedoeling dat je je kookkunsten of gastheer- of vrouwschap laat gelden om voor iedereen een heerlijk gerecht neer te zetten en een leuke avond te verzorgen. Maar nu ik dit allemaal zo lees overvalt mij het gevoel dat er maar weinig interesse bestaat in de betalende klant. Volgens mij moet het juist een uitdaging voor een kok zijn om iets te bereiden wat niet standaard, maar wel zeer smakelijk is zonder gebruik te maken van halffabricaten, room, of anderszins. Dit is interesse hebben in je vak; uitzoeken wat wél mogelijk is.

 

Daarom vind ik het ook zo ontzettend jammer dat er geen enkel positief tegengeluid aan bod is gekomen in deze hele discussie. Waarom moet altijd het negatieve belicht worden? Ik heb geprobeerd een positief tegengeluid te laten horen. Mijn verhaal heb ik op papier gezet en naar diverse radio- en televisieomroepen gestuurd… Je raadt het al; helemaal niets van teruggehoord! En dat is nu waar het mij om gaat: Waarom alleen het negatieve benaderen terwijl er ook zoveel positiefs te melden valt? Er zijn ook eetgelegenheden die al langere tijd echt rekening houden met dieetwensen en die er geen enkel probleem mee hebben, maar er juist een feestje van maken! Voor de horeca zijn nieuwe, duidelijke stickers ontwikkeld (dat is dus zeer positief) die op de diverse producten geplakt kunnen worden, zodat het duidelijk is wat er in welk product zit. Maar een positief geluid van de aanstellers en moeilijke mensen wordt niet gehoord! Een gemiste kans…

 

Ik blijf echter positief en als ik uit eten wil gaan, ga ik naar een restaurant waar men wel moeite wil doen en waar zij mij niet zien als patiënt, maar als klant en waar het voor de kok een uitdaging is voor mij te koken. Die zijn er echt wel!