Een maand geleden schreef ik dat ik niet ziek zou worden. Deze positieve instelling heeft zijn vruchten afgeworpen, want ik ben inderdaad niet ziek geworden ook al sloeg het noodlot bijna toe. Ik heb zelfs – geheel tegen mijn eigen Granny-principes in – een nachtje zo goed als doorgehaald en nog steeds zette de keelpijn niet door. Misschien had het iets met de frisse berglucht te maken, misschien was het mijn positieve instelling, of misschien kan ik beter tegen weinig slaap en alcohol dan ik zelf soms denk.

 

In mijn blog van vorige maand schreef ik ook wat de reden was van mijn Granny-bestaan, de Marathon van Rotterdam. Die marathon van vorige week gaf me weinig voldoening, ik liep een PR, maar scherpte mijn oude tijd met slechts 25 seconden aan, dat is op een marathon natuurlijk helemaal niets. Inmiddels ligt die marathon alweer ruim een week achter me en ben ik in mijn hoofd al lang weer bezig met andere doelen. Sneller worden op de 10 kilometer bijvoorbeeld en mijn Marathon PR aanscherpen in New York, over ruim zes maanden.

 

 

Maar waar ik me ook mee bezig houd is dit nieuwsbericht dat ik een paar weken geleden las. Een nogal verontrustend nieuwsbericht. Te veel hardlopen zou namelijk slecht voor je zijn. Natuurlijk is overal waar ‘te’ voor staat slecht, maar ik had niet verwacht dat dat ‘te’ in dit geval slaat op meer dan 2,5 uur per week hardlopen. Onderzoekers van het American College of Cardiology adviseren in een week niet meer dan een uur tot tweeënhalf uur hard te lopen. Tijdens een marathontraining loop ik gerust op één dag al drie uur. Oeps. 

 

De onderzoekers gebruikten voor hun onderzoek de gegevens van 3800 mannelijke en vrouwelijke hardlopers en wat bleek, mensen die langer hardliepen, werden minder oud. De optimale hardloop hoeveelheid ligt volgens hen tussen de één en tweeënhalf uur per week. En dan niet achter elkaar, nee het liefst verdeeld over twee tot drie keer. De reden voor de lagere levensverwachting? Er kwam geen eenduidig antwoord op die vraag, maar cardiologen stellen dat algehele slijtage de belangrijkste reden is.

 

 

Algehele slijtage. Gatverdamme. Het liefst zou ik het bericht negeren en doorgaan met waar ik mee bezig ben, maar het zet me toch aan het denken. Ik denk bijvoorbeeld aan mijn opa, altijd enorm sportief, die zelfs betaald voetbal heeft gespeeld, maar wel op zijn 77^ste overleden. En waaraan? Ouderdom, slijtage. Zoals ik al zei… Het zet je aan het denken.

 

Ik ben geen wetenschapper, ik ben geen deskundige, ik weet alleen wat ik hoor en wat ik lees en soms beangstigt dat mij. Hoe ik er nu in sta? Ik weet zeker dat ik mijn hele leven zal blijven schrijven, maar of ik over tien jaar nog marathons loop? Daar ben ik een stuk minder zeker over.

 

Ben ik de enige die een beetje geschrokken is van de onderzoeksresultaten van het American College of Cardiology?

 

Liefs,

Annemerel