Wat is vipassana? Sanela vertelt over haar vipassana meditatiecursus
Altijd al meer willen weten over Ayurveda, de klassieke Indiase leer van het leven? Of benieuwd hoe het is om 10 dagen in stilte te mediteren? Sanela Kaknjo (34), marketeer, volgde een vipassana meditatiecursus in India. Vipassana betekent: ‘de dingen zien zoals ze echt zijn’, en dat was precies waar ze naar op zoek was aan het einde van haar wereldreis, na een lastige break-up. Op zoek naar haar eigen echte interne waarheid. Ze deelt hier haar persoonlijke verhaal, na een korte algemene inleiding over vipassana.
Nieuwsgierig geworden naar Sanela, of heb je een vraag over vipassana voor haar? Volg haar (hier!) op Instagram!
Wat is vipassana?
Vipassana betekent letterlijk ‘de dingen zien zoals ze werkelijk zijn’. Het is een van India’s oudste meditatietechnieken. Meer dan 2500 jaar geleden werd het herontdekt door Gautama de Boeddha, het werd door hem onderwezen als een universele remedie voor universele kwalen, als “de kunst om te leven”. Het doel is om mentale onzuiverheden weg te krijgen, want dat leidt naar volledige bevrijding. Genezing – niet enkel het genezen van ziektes, maar het wezenlijk genezen van al het menselijk lijden, is het doel.
Vipassana is een manier van zelftransformatie door zelfobservatie. Je kijkt naar jezelf, en leert van jezelf. Je kijkt naar de diepe verbinding tussen lichaam en geest, die je rechtstreeks kunt ervaren door middel van gedisciplineerde aandacht voor de lichamelijke gewaarwordingen die het leven van het lichaam vormen, en die continu met het leven van de geest in contact staan en dit beïnvloeden. Hierbij kijk je jezelf, en hoe je groeit of terugvalt, hoe je lijden veroorzaakt of hoe je jezelf ervan bevrijdt. Dit leidt tot toenemende opmerkzaamheid, zelfcontrole, vrede.
Sanela, aangenaam! Waarom deze Vipassana meditatie cursus?
Sanela: “Toen ik had besloten om India te bezoeken leek het mij wel bijzonder om een aantal dagen in een klooster bij de monniken door te brengen en samen met hen te mediteren. Ik zou deze ervaring zien als een onderdeel van mijn heling. Ik heb altijd wel enige spirituele interesse gehad en om dit in India te ervaren zou compleet uit mijn comfort zone zijn. Voor mijn reis heb ik weleens geprobeerd om te mediteren. Ik ben een echte denker: ik zit altijd in mijn hoofd en over-analyseer alles. Na enige online research kwam ik een artikel tegen over een meisje dat in Thailand 10 dagen in stilte mediteerde. Het fascineerde mij en ik begon meer te lezen over deze zogeheten Vipassana techniek. Vipassana betekent: ‘de dingen zien zoals ze echt zijn‘ en dit is precies waar ik naar op zoek was. Mijn echte interne waarheid.
Lukte het om tien dagen te mediteren in stilte?
Ik had weinig tot geen ervaring met mediteren voordat ik de Vipassana cursus besloot te gaan volgen. Na enige research online had ik de nodige informatie verzameld om mijzelf moed in te spreken dat ik het wel zou kunnen volhouden. Wat zijn immers tien dagen op een heel mensenleven? Ik hoopte na alles wat ik gelezen had over deze techniek dat ik na tien dagen ook in een staat van bevrijding zou komen, verlost van mijn eigen pijn. Tegelijkertijd kwamen er ook gedachtes op als: “Je bent gek dat je dit gaat doen! Waarom zou je in godsnaam jezelf opsluiten in de middle of nowhere met andere mensen met wie je niet eens mag praten, laat staan aankijken?” Wetende dat je vrienden waarschijnlijk op hetzelfde moment nippend aan een glas wijn aan het gieren, lachen, brullen zijn… Een Vipassana duurt tien dagen en is vrij hardcore: tien uur per dag mediteren en een strak schema zonder al te veel speelruimte. Het is een een ‘inzichtsmeditatie’. Je krijgt inzicht vanuit aandachtig zijn. Oftewel: je bent je voortdurend bewust van wat er hier en nu is.
Ik las ook dat de meeste weerstand de eerste twee dagen komt, en dat de meeste mensen dan ook op dag drie besluiten om te stoppen. Kom je eenmaal dag drie door, dan krijg je op dag zes ook weer een tegenslag. Ik maakte de afspraak met mijzelf dat ik het in ieder geval vijf dagen zou volhouden en als ik dan zou besluiten om te stoppen, had ik al een hele prestatie geleverd. Sommige vrienden en mijn zus in Nederland had ik verteld over de keuze om Vipassana te gaan doen. Hun eerste reactie was: “Wat? Je gaat 10-dagen niet praten? Jíj? Dat is onmogelijk!”
En weet je wat mooi is? Het niet kunnen praten of geen mobiel/laptop hebben, of het geen contact met de buitenwereld hebben, dat was nog niet eens het allermoeilijkste. Je stelt je er namelijk op in, en in mijn geval ging de knop om. (Stiekem heb ik overigens wel notities gemaakt, want ik kreeg zoveel ideeën !). Het allermoeilijkste voor mij was om tien dagen lang alleen te zijn met mijn eigen gedachten. Het voelde als een open-hersen-operatie die niet ophield. Ik ging steeds een laagje dieper. Tien dagen lang, tien uur per dag was ik alleen maar met mijn eigen gedachten bezig. Observeren, niet oordelen en geen attachment creëren. Adem in, adem uit.
“Wat? Je gaat 10-dagen niet praten? Jíj? Dat is onmogelijk!”
De eerste twee dagen voelde ik heel veel weerstand. Ik heb een aantal keren moeten huilen en sprak mijzelf meerdere keren toe: “Waarom ben ik hier in godsnaam? Wat doe ik mijzelf aan? Waarom doe ik dit ? Waarom straf ik mijzelf met deze meditatiecursus? Ik kan dit niet. Ik voel me alleen en eenzaam.” Het innerlijke kind in mij kwam heel duidelijk naar boven en ik voelde heel weer weerstand. Ik keek om mij heen, en zag dat ik omringd was met nog twintig andere vrouwen (de mannen en vrouwen waren apart) en ik besloot mijzelf op een positieve manier toe te spreken. Het was namelijk ook mijn mind die nu een spel met mij aan het spelen was en ik was mijzelf aan het kwellen. Dus ik zei: “Sanela, het zijn ‘maar’ tien dagen, je gaat niet dood, je bent niet alleen en je hebt zelf online gelezen dat de eerste twee dagen het zwaarst zijn. Dus als je de eerste drie dagen doorkomt, dan zit je al op eenderde. Daarnaast is dit wat je wilde om volledig te helen. Hoe cool dat je nu gewoon in India bent, in de middle on nowhere!” Geruststellende woorden toch? Ik moet eerlijk bekennen dat ik mijzelf op meerdere momenten tijdens de Vipassana deze woorden als een mantra heb toegesproken wanneer ik serieus overwoog om te stoppen.
Want man, wat een heftige interne reis was ik aan het ondergaan. Het is echt niet eenvoudig, de stilte omarmen. Als je niets doet, daalt de verveling in en stijgt de onrust. En die onrust dat was nou precies hetgeen waar ik afscheid van wilde nemen. Op de derde dag (ik deelde een ieniemienie kamer met twee andere meiden) besloot het Amerikaanse meisje dat ze het wel voor gezien hield. Het overviel me wel, omdat ik haar in eerste instantie niet als het type had ingeschat dat zou opgeven. Ze kwam net uit een hardcore yoga teacher training programma, hup door in de Vipassana. Ze kwam aardig badass over, vol strijdlust. Wel voelde ik op de tweede dag een verveling over haar heen. Moe, snel afgeleid. Uiteindelijk werd dit gevoel bevestigd.
Voordat ze ging, gaf ze mij stiekem een briefje, met de tekst: “Ik hoop dat de volgende 8 dagen je tot nieuwe inzichten zullen brengen. Ik vind je echt badass dat je niet eerder hebt gemediteerd en nu vol in een Vipassana meditatie stapt!” Haar woorden raakten mij diep en haar vertrek ook. Een lichte angst kwam op dat mijn andere kamergenoot mij ook zou gaan verlaten. Ik besefte temeer dat waar ik aan begonnen was zeker badass was en veel van me zou vergen. Maar ik besefte ook dat hetgeen ik zou bereiken, was waar ik naar op zoek was. Rust, kalmte en hopelijk enige verlichting.
Dat tien dagen zo lang kunnen duren had ik niet eerder ervaren. Maar met elke nieuwe dag, elke diepere laag in de meditatietechniek, voelde ik oude pijn en patronen wegvloeien uit mijn onderbewustzijn. De eerste drie dagen werden we getraind om onze ademhaling te observeren. Iets wat simpel lijkt, maar dat zeker niet is. Hoe bewust zijn we ons eigenlijk van het feit dat we ademen? We vinden het maar normaal, maar dat is het niet. Op de vierde dag werd ons de Vipassana techniek uitgelegd en gingen we aan de slag met het scannen van ons hele lichaam. Scannen op mogelijke sensaties. Niet iedereen ervaart sensaties en sensaties zijn er in diverse vormen. Bij mij waren het met name tintelingen bij mijn armen en benen en er stroomde een warme gloed door mijn lijf. Ook kreeg ik een aantal keren een kriebel bij mijn neus. (En we mochten niet krabben!) In de tien dagen heb ik mijn mind getraind om kalmer te zijn en om mijn waarheid van binnen te observeren. Op de tiende dag leerden we Metta.
Op de laatste dag voelde ik mij zo kalm, sterk en bevrijd.
Bij Metta-meditatie begin je bij het focussen op liefdevolle gedachten voor jezelf. In jezelf herhaal je de mantra: “Moge ik gelukkig zijn, moge ik gezond zijn, moge ik veilig zijn, moge ik in vrede zijn.” Deze zinnen kun je ook zo aanpassen dat het voor jou nog betekenisvoller is. Daarna kun je ook metta sturen aan anderen. Door de woorden in een bepaalde cadans te herhalen, vul je je geest met positieve gedachten. De Boeddha legde uit dat de geest gevormd wordt door waar hij verblijft. Verblijft je geest bij gedachten van metta, dan transformeer je je geest en leer je jezelf om je open te stellen en mild te zijn voor de ervaring die er is. Met andere woorden, tijdens metta vibreerde ik compassie en liefde naar mijzelf, maar ook naar anderen. En ook naar mijn ex, familie en vrienden. Ik voelde alleen maar liefde. Geen boosheid meer naar mij ex toe. Dankbaar voor ‘de reis’ die wij samen hadden gemaakt. Op rationeel niveau had ik de break-up al geaccepteerd, maar in mijn onderbewustzijn had ik nog hartenpijn. Dit was op de laatste dag weg. Het was goed. Op de laatste dag voelde ik mij zo kalm, sterk en bevrijd. In contact met mijzelf. Het voelde als een natuurlijke high en ik voelde me compleet bevrijd van oude pijn en patronen.
En daarna? Na de cursus?
Gedurende de tien dagen vipassana had ik voldoende tijd om de andere cursisten te observeren. Typisch hoe je een karikatuur van iemand kunt maken, of iemand zijn leven gaat invullen zonder diegene echt te kennen. We kregen voor het begin van de cursus een aantal uren de tijd om kennis met elkaar te maken en om je kamergenoten te leren kennen. Zo wist ik dus van een van mijn kamergenotes dat zij ook Nederlands was en het andere meisje kwam uit Amerika. Gedurende de tien dagen in stilte, werden we elkaars stille maatjes. We mediteerden naast elkaar, we aten naast elkaar, we zaten in dezelfde routine qua naar de wc gaan of douchen zonder enig oog- of verbaal contact. Continu naar de grond starend. Op de tiende dag, toen onze nobele stilte werd verbroken zochten we elkaar dan ook als eerste op en we konden alleen maar lachen naar elkaar. Het bijzondere was dat we in de tien dagen energetisch een bijzondere vriendschap hadden opgebouwd. We wist van elkaar waar we doorheen gingen, iedereen zijn eigen pad volgend, met daarin toch zoveel overeenkomsten. Het is ook echt heel raar om na tien dagen iedereen te horen praten en zoveel extra/nieuwe prikkels van buitenaf te ervaren terwijl je de tien dagen ervoor alleen maar de vogels en geluiden van de wind en vallende bladeren heb gehoord. Geluiden die toen volstrekt normaal en vanzelfsprekend waren geworden en echt binnen kwamen. Ik ontwikkelde ook een fascinatie voor de mieren die in grote getale op het terrein rondliepen. Wat een fascinerende insecten!
Mijn telefoon had ik totaal niet gemist, maar eenmaal weer toegestaan om mijn mobiel te gebruiken was ik wel heel erg benieuwd of iemand mij had gemist en de hoeveelheid Whatsapp berichten ik had ontvangen. Na de Vipassana had ik nog vijf dagen in Varkala waar ik mijn reis na bijna acht maanden zou eindigen. Gedurende deze dagen heb ik elke dag een uur gemediteerd samen met mijn Vipassana ‘sister’ Sanne.
De eerste maand terug in Nederland zat ik nog heel erg in mijn reisbubbel en de state of mind van bevrijd, kalm en sterk zijn. Ik liep in elke dag met een glimlach rond. Ik wist ook het mediteren vol te houden, bijna dagelijks. Een maand later startte ik aan mijn nieuwe baan en dan merk je dat je toch weer snel in je oude patroon vervalt. Het ‘moeten’, de vele prikkels waar we mee te maken hebben in de Westerse maatschappij en de onrust die hiermee gepaard gaat. Echter nu is mijn mind stabiel en herken ik mijn patronen. En doordat ik heb geleerd om te observeren en niet te oordelen ben ik beter in staat om mijzelf stabiel te houden. Ik raak niet meer zo snel van slag van negatief nieuws of zelfs positief nieuws, omdat ik mij er niet meer aan vastklamp. Emoties komen en gaan namelijk. Of zoals je leert tijdens Vipassana: “Anicca”. Alles is tijdelijk. Ik heb dit letterlijk op onderbewustzijnsniveau ervaren, waarbij de oude pijn daadwerkelijk uit mijn lijf wegvloeide omdat ik er niet meer aan vasthield. (Craving/aversion). Vipassana is niet een eenmalige cursus die je doet, om er verlicht uit te komen. Het is een ‘way of life’. Door je eigen mind te begrijpen en te observeren zonder oordeel, kom je in contact met jezelf en zul je in staat zijn om een stabiel leven te leiden. Met meer zelfliefde en compassie.
Volg me ook op Instagram!
Daar deel ik nog veel meer recepten, foodie tips, nieuwe hotspots & gekkigheid uit mijn dagelijkse leven. Zie ik je daar?
x Claartje
REACTIES
LOG IN OM EEN REACTIE TE PLAATSEN
Inloggen Via Social
Inloggen met wachtwoord
Nog geen reacties