Negentien jaar ben ik als ik mij aanmeld voor een cursus vegetarisch koken. Het is 1980, ik woon nog maar net op kamers, eet sinds die tijd vegetarisch en kan wel wat creatieve inbreng in mijn kookkunst gebruiken. Samen met de andere cursisten maak ik die avond kennis met onze docent Marianne, tevens eigenaar van het plaatselijke vegetarisch restaurant.   

 

En Marianne is van de orthodox-vegetarische variant. Luid en duidelijk getuigt ze vanaf les één van haar afkeer van vlees, vis, gevogelte en alle zuivelproducten. Uit principe maakt ze geen gebruik van dieren; zelfs leren schoenen of wollen kleding draagt ze niet. En bij die gezonde levensstijl past ook het afzien van alcohol, koffie, thee, sigaretten, chocola, drop en suiker. Ze kan daarentegen lyrisch zijn over linzen met worteltjessaus, vers geperst bietensap of haar zelfgemengde kruidenthee. Haar filosofie en overtuigingskracht denderen als een vloedgolf over ons heen en niemand die haar durft tegen te spreken. En ik kreun in stilte: dat heb ik weer. Zo principieel vegetarisch was nou ook weer niet de bedoeling.  

 

 

Acht avonden lang worstel ik met zuiver veganistische recepten en uitsluitend biodynamische, onbespoten, regionaal geteelde ingrediënten. En aan het einde van de avond kauw ik op het verantwoorde resultaat: volkoren groentetaartjes, geraspte pastinaak met mierikswortelsaus, granaatappelsap en gefrituurde vlierbloesem. Waarna ik mij naar huis spoed om de maaltijd in eigen stijl af te sluiten: romige vanillevla, vruchtenyoghurt met suiker en slagroom of een flinke bak roomijs. Gevolgd door een kop sterke koffie met melk en een stuk van mijn favoriete chocola. Heerlijk. 

 

De laatste avond bekent mijn buurvrouw fluisterend dat ze vorige week na afloop van de les een frietje en  een kroket heeft gegeten bij de snackbar om de hoek. ‘’Ik móest even uit de band springen na al dat gezonde gedoe”. Waarna de overbuurman hikkend van de lach vertelt dat hij nu ’s avonds wel vegetarisch  en verantwoord kookt, maar als compensatie ontbijt met wit brood en heel veel chocopasta. Enigszins opgelucht neem ik afscheid van Marianne en mijn medecursisten. Veel geleerd, ja. Vooral hoe ik het niet wil gaan doen. 

 

Door de tijd heen ontwikkel ik mijn eigen vegetarische stijl, met lekkere zuivelproducten en veel van wat Marianne verboden heeft. Jaren later mik ik de recepten van Marianne in de prullenbak zonder ze ook maar een keer gebruikt te hebben. Dááháág orthodoxe Marianne!